مفاخر

ابوبشر عمرو بن عثمان بن قنبر سیبویه (۱۴۰ هـ / ۷۶۰ م-۱۸۰ هـ / ۷۹۶ م) معروف به سیبویَه شیرازی از دانشمندان ایرانی صرف و نحو زبان عربی و پیشوای مکتب نحوی بصره بود که آرامگاهش در شهر شیراز است. به قـول عباس خضر ادیب و نویسنده معاصر، نامش عربی و ملقب به سیبویه بود که‌ نامی فارسی است. سیبویه‌ در ابتدای نوجوانی و جوانی‌اش به علم و ادب عشق می‌ورزید، او که متولد شهر بیضاء شیراز در سرزمین فارس بـود بـه بصره عراق رفت و در آنجا به آموختن‌ علم‌ و دانش پرداخت و پس از مدتی به زبان عربی آگاهی یافت. بنابر گفته دیگران وی همیشه با نحو آشنایی داشت و نـقشی را جز نحو ایفا نمی‌کرد. کار بزرگ او در نـحو در کتابش «الکتاب» گردآمده‌ است. ‌ معجزه سیبویه را می‌توان در کتاب او خلاصه کرد، وی نه تنها در قواعد و قوانین زبان‌ عربی‌، بلکه‌ در زبان عبری نیز تأثیر بسزایی داشت به طوری که دانشمندان‌ این‌ زبان‌ در بعد قواعد نحوی به شاگردی سیبویه اعتراف کرده اند. اما اهمیت تاریخی سیبویه از آن جهت است که نخستین فردی بود که برای زبان عربی صرف و نحو نوشت و صداها را در این زبان مشخص ساخت؛ بنابراین، علامات ضمه، فتحه، کسره و تنوین‌ها اختراع و کار سیبویه ایرانی است. وی با این عمل عنوان «سیبویه نحوی» را به خود اختصاص داد. بدون کاری که سیبویه کرد و در آن زمان یک شاهکار بود، پیشرفت زبان عربی میسر نبود و استحکام این زبان به این صورت باقی نمی‌ماند. طبق نوشته روزنگارهای بین‌المللی، «سیبویهSibavayh» زبان‌شناس معروف ایرانی در نخستین هفته ژانویه سال ۷۹۳ میلادی در شیراز درگذشت. بنا به روایتی، وی در سال ۱۸۰، در سن چهل سالگی درگذشت و در گورستان باهلیه مدفون شد. اینک بر قبر او سنگ سیاهی است که در دکانی در دروازه کازرون قرار دارد و به سنگ سیاه معروف است.

 اِبْنِ مُقْله

ابوعلی محمد بن علی بن حسین (حسن) بن عبدالله شیرازی ملقب به اِبْنِ مُقْله (شوال ۲۷۲- ۳۲۸ قمری/ مارس ۸۸۶ -۹۴۰ میلادی)، ادیب، خوشنویس، مبتکر و مبدع خطوط مختلف و وزیر عباسیان. ابداع و تنظیم خطوط ششگانه و اصول دوازده‌گانه خوشنویسی را به او نسبت می‌دهند که تحول عظیمی در سیر نگارش حروف به سمت خوشنویسی به‌شمار می‌رود بیشتر تاریخ‌دانان از ابن‌مقله به‌عنوان اولین مبتکر خوشنویسی اسلامی نام می‌برند و او را اولین کسی ذکر می‌کنند که کتابت را به یک هنر ارتقاء داد. در واقع ابن‌مقله با بررسی و نظام بخشیدن به خطوط مختلف رایج در زمان خود خطوط ششگانه را انتظام داد و به آن‌ها هویت واقعی بخشید و برای آن‌ها قواعدی وضع کرد. ابن‌مقله وزیر خط محقق را از خط کوفی و نسخ قدیمی بیرون کشید و آن را قاعده‌مند کرد. سپس خط ریحان را ایجاد کرد. بعد از آن خط ثلث را از خط ریحان اخذ کرده و قاعده‌مند ساخت. بعد از آن‌ها به شکل‌دادن و منزه کردن خط نسخ پرداخت. ابن‌مقله قرآنی به خط نسخ نوشت و خطوط محقق و ریحانی و کوفی را در سر سوره‌ها قرار داد و هنگامی که خواست کتابت قرآن با سایر خطوط فرق داشته باشد خط توقیع را ابداع کرد. ابن مقله ۱۲ قاعده برای زیبایی خط تعیین کرد که به اصول دوازده‌گانه خوشنویسی معروفند و تاکنون، پس از گذشت بیش از ۱۰۰۰ سال، اعتبار خود را حفظ کرده‌اند. این قواعد عبارتند از: ترکیب، کرسی، نسبت، ضعف، قوت، سطح، دور، صعود مجاز، نزول مجاز، اصول، صفا و شأن.

 باباکوهی

شیخ ابوعبدالله محمد بن عبدالله شیرازی معروف به ابن باکویه و مشهور به باباکوهی(337-442ه.ق) عارف و شاعر شیرازی است. وی در جوانی به کسب دانش‌های تکمیلی پرداخت و با بیشتر ریش سپیدان نامی آن روزگار دیدار کرد و هنگامی که شیخ ابوسعید ابوالخیر به نیشابور رفت ابن باکویه به جای شیخ عبدالرحمن سلمی در خانقاه پرآوازه آن شهر به ارشاد سرگرم بود، عبدالله باکویه پس از سال‌ها جهانگردی به شیراز برگشت و چند سالی را دور از مردم و هیاهوی شهر در اشکفت کوه شمالی شیراز عزلت گزید و به نیایش پرداخت و در سال ۴۴۲ در سن ۱۰۵ ساله درگذشت و پیروانش او را در خانقاهش که امروزه آرامگاه اوست به خاک سپردند.

 ابوعبدالله محمدبن خفیف

(د.371ق) معروف به شیخ کبیر، از عارفان و مشایخ بزرگ صوفیه و مؤسس سلسله خفیفییه است. طریقت وی بر مجاهدت بوده و پیوسته به ریاضت های سخت و طاعات و عبادات می پرداخته. عرفان وی از نظر عملی با زهد و ریاضت و در عین حال التزام به احکام و فرایض دینی همراه بوده و از لحاظ نظری و فکری اساس آن بر تطبیق طریقت با شریعت بوده است. وی در شیراز نزد ابوالعباس احمد بن یحیی، مؤئل جصّاص و جعفر حذّاء به کسب علوم عرفانی پرداخت. به حجاز، عراق، شام و فلسطین سفر نمود و چند بار به سفر حج رفت. پس از آن در شیراز اقامت گزید و به تعلیم و ارشاد طالبان و مریدان پرداخت. آرامگاه وی در محله در شاهزاده، در پشت بازار وکیل و در کنار آب انبار وکیل واقع شده است.

ابوماهر موسی بن یوسف سیار شیرازی

(درگذشته ۳۵۰ قمری/۳۴۰ خورشیدی) از پزشکان و استادان علم پزشکی در قرون سوم و چهارم هجری و معاصر سلاطین دیلمی بود و نزد آنان معزز و محترم می‌زیست. ابوماهر نخستین کسی است که در شیراز به تعلیم و تربیت پزشکان می‌پرداخته و شاگردان نام‌آوری در مکتب او پرورش یافته‌اند. ابوماهر نخستین جراحی است که تاریخ پزشکی متذکر نام او شده‌است و کنیه ابوماهر نیز به دلیل مهارتی که در عمل های جراحی داشت، به او داده شده است.

 سعدی شیرازی

ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف (۵۸۵ یا ۶۰۶ – ۶۹۱ هجری قمری) شاعر و نویسنده پارسی‌گوی ایرانی است. آوازه او بیشتر به خاطر نظم و نثر آهنگین، گیرا و قوی اوست. جایگاهش نزد اهل ادب تا بدان‌جاست که به وی لقب «استادِ سخن»، «پادشاهِ سخن»، «شیخِ اجلّ» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» داده‌اند. او در نظامیه بغداد، که مهم‌ترین مرکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به حساب می‌آمد، تحصیل و پس از آن به‌عنوان خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد. سعدی سپس به زادگاه خود شیراز، برگشت و تا پایان عمر در شیراز اقامت گزید. آثار وی در کتاب کلیات سعدی، شامل گلستان به نثر، کتاب بوستان در قالب مثنوی و نیز غزلیات، گردآوری شده‌است. علاوه بر این او آثاری در سایر قالب‌های ادبی نظیر قصیده، قطعه، ترجیع‌بند و تک‌بیت به زبان فارسی و عربی نیز دارد.

حافظ شیرازی

خواجه شمس‌الدین محمد بن بهاءالدّین حافظ شیرازی شاعر بزرگ سده هشتم ایران (برابر قرن چهاردهم میلادی) و یکی از سخنوران نامی جهان است. بیش‌تر شعرهای او غزل هستند که به غزلیات حافظ شهرت دارند. او از مهمترین تاثیرگذاران بر شاعران پس از خود شناخته می‌شود. وي در جواني به آموختن قرآن و ادبيات عرب وعلوم انساني روی آورد و در تفسير، کلام ، حکمت و ادب سرآمد بزرگان عصر خويش شد. چنانکه مشهور است حافظ به زادگاه خود شيراز دلبستگي فراوان داشته است به همين سبب جز به شهرستان يزد و جزيره هرمز به جاي ديگر سفر نکرد. با اين همه شهرت او در زمان حياتش به آذربايجان و بغداد و حتي هند رسيد. با آنکه حافظ در سرودن قصيده، مثنوي، قطعه و رباعي استاد بود اما شهرتش بيشتر غزلسرايي است و غزلهاي او را از همه نظر روح غزل فارسي مي شمارند. هرساله در تاریخ ۲۰ مهرماه مراسم بزرگداشت حافظ در محل آرامگاه او در شیراز با حضور پژوهشگران ایرانی و خارجی برگزار می‌شود و این روز را روز بزرگداشت حافظ می نامند.

قطب‌الدین شیرازی

قطب‌الدین شیرازی یکی از علمای ایرانی قرن هفتم و اوایل قرن هشتم هجری است که نقش مهمی در گسترش حکمت و فلسفه، علوم طبیعی، پزشکی و هنر خود داشته است. فرزند مولانا ضیاءالدین مسعودبن مصلح کازرونی پزشک معروف و از مشایخ صوفیه در سال ۶۳۳ هجری قمری در دوتنگ کازرون پا به عرصه هستی نهاد. در سال ۱۳۹۰ هزار و دویست و پنجاهمین سالگرد تولد قطب الدین شیرازی از طرف ایران و سازمان یونسکو جشن گرفته شد.

شاه داعی‌الله

نظام الدین محمود الحسینی ملقب به داعی الله از سادات علوم حسینی، عالم عارف و شاعر شیرازی با 38 جلد اثر فارسی و عربی در قرن نهم هجری متولد 810ه.ق و متوفی به سال 870 ه.ق است، که آرامگاهش در جنوب شیراز، در مشرق گورستان دارالاسلام و خارج از دروازه شاهداعی واقع شده است. این سید حسینی، از مریدان شاه‌نعمت‌الله ولی و خود، صاحب مریدانی بسیار بوده است.

محمد اَهْلی شیرازی

محمد اَهْلی شیرازی، (۸۵۸-۹۴۲ق)، ادیب و شاعر سده ۱۰ق /۱۶م است. او در قصیده از انوری، ظهیر فاریابی، خاقانی و جامی، و در غزل از سعدی و حافظ پیروی می‌کرده است. اهلی قصاید و ترکیب‌بندهای زیادی در مدح و رثای اهل بیت(ع) دارد. وی از شاگردان جلال‌الدین محمد دوانی (درگذشته ۹۰۸ق) بود و در جوانی به دربار سلطان حسین بایقرا در هرات راه یافت و در آنجا قصیده معروف خود را به تتبع از سلمان ساوجی برای امیر علی‌شیر نوایی سرود.اهلی از هرات، به آذربایجان رفت و به دربار سلطان یعقوب، سومین پادشاه آق قویونلو راه یافت و در ستایش او اشعاری سرود.او به هنگام نشستنِ شاه اسماعیل صفوی بر تخت، به دربار او روی آورد و در آنجا منزلت بالایی یافت. با این حال، گفته شده که وی همواره در فقر و تنگدستی زندگی می‌کرد. اهلی در ۸۴ سالگی در شیراز درگذشت و در کنار خواجه حافظ به خاک سپرده شد.

صدرالدین محمد بن ابراهیم قوام شیرازی

صدرالدین محمد بن ابراهیم قوام شیرازی معروف به ملاصدرا و صدرالمتألهین متأله و فیلسوف شیعه ایرانی، یکی از بزرگ‌ترین فیلسوفان و روحانیان جهان اسلام در سده یازدهم هجری قمری و بنیان‌گذار حکمت متعالیه است. ملاصدرا در روز نهم جمادی‌الاول سال ۹۸۰ هجری قمری، در شیراز و در محله قوام زاده شد و او را محمد نام نهادند. ظهور ملاصدرا در حوالی پایان هزاره اول پس از پیدایش اسلام به وقوع پیوست، و لذا، کارهای او را می‌توان نمایش دهنده نوعی تلفیق از هزار سال تفکر و اندیشه اسلامی پیش از زمان او به حساب آورد.

شوریده شیرازی

حاج محمد تقی، ملقب به فصیح‌الملک، متخلص به شوریده، پدرش عباس پیشه‌ور از اعقاب اهلی شیرازی، یکی از شاعر معروف شیراز است. زادروز او به تاریخ (۱۲۷۶ هجری قمری) در شیراز بود. او در روز پنج‌شنبه (۲۱ مهر ۱۳۰۵ خورشیدی) برابر با ششم ربیع‌الثانی (۱۳۴۵ هجری قمری) در زادگاه خود درگذشت و در جوار آرامگاه سعدی به خاک سپرده شد.

میرزا محمد نصیرالحسینی

فرصت، فرزند میرزا جعفر متخلص به «بهجت» بود و در سال ۱۲۷۱ ه‍. ق، برابر با ۱۲۳۳ خورشیدی، در شیراز متولد شد. او برادر بزرگ میرزا محمدحسین ملقب به رخصت‌الدوله بود که وی در شعر رخصت تخلص می‌کرد. علاوه بر علوم فقه و اصول و کلام و فلسفه و منطق و شعر و نقاشی، به آشنایی با زبان پهلوی و علم حدیث نیز روی آورد. فرصت‌الدوله در بنیان فرهنگ نوین در ایران نقش مهمی ایفا کرد. فرصت به اروپا نیز سفر کرد و از کسانی بود که در مشروطیت فعالیت داشت. فرصت‌الدوله نه‌فقط زبان انگلیسی را فراگرفت، بلکه از دانشمندی آلمانی خط میخی را هم آموخت، و احتمالاً اولین ایرانی‌ای است که خط میخی را فراگرفته بود. او در سال ۱۳۳۱ ه‍.ق روزنامه فارس را در شیراز منتشر کرد.

مانی شیرازی

شاعر و ادیب ایرانی در دوره شاه اسماعیل صفوی می‌زیسته و در اواخر عمر بواسطه دشمنی امیر نجم زرگر به قتل رسیده‌است. از دیوان مانی چند نسخه در کتابخانه ملی و کتابخانه مجلس موجود است. تاریخ وفاتش۹۱۳ یا ۹۱۴ هجری قمری و محل دفن او نیز مقبره الشعرای تبریز است.

بابا فغانی شیرازی

از آخرین شاعران سبک عراقی در سده نهم هجری بود که برخی او را از پیشگامان سبک هندی و بویژه سبک وقوع در شعر فارسی می‌دانند. او در جوانی به هرات سفر کرد و به ملاقات جامی رسید. از طریق او با عرفان آشنا شد. پس از چندی به آذربایجان و سپس به خراسان و فسا رفت و در آخر در طوس ساکن شد. بابا فغانی در ۹۲۵ هجری قمری درگذشت. اواخر زندگی او مقارن با سلطنت شاه اسماعیل صفوی بود.

سید میرزا محمدرحیم بیدل شیرازی

شاعر و طبیب دوران قاجار بود. وی در طبابت با نام حکیم باشی شناخته می‌شد. در شعرهایش با نام بیدل تخلص می‌کرد. حاجی میرزا رحیم، حکمت و طب را نزد میرزا حسنعلی طبیب آموخت. اجداد بیدل از اطباء دربار صفویه بودند و در زمان کریمخان زند نیز در دربار به طبابت می‌پرداختند. وی سپس از شیراز به تهران رفت و به معالجه بیماران پرداخت. بعدها، طبیب مخصوص فخرالدوله دختر فتحعلی شاه گردید. از این لحاظ او را حکیم باشی فخرالدوله نامیدند. در مدت غیبت میرزا عبدالوهاب معتمدالدوله منشی الممالک، تحریر رسائل و فرامین دولتی را برعهده گرفت. در سال ۱۲۴۵ به شیراز بازگشت. میرزا رحیم بیدل، خوشنویسی هم می‌کرد و خط را هم زیبا می‌نوشت. در سال ۱۲۵۸ قمری، هنگام بازگشت از حج بیمار شد و در قم درگذشت و در همانجا مدفون شد

محمدشفیع شیرازی

محمدشفیع شیرازی (۱۱۹۷–۱۲۶۲ ه‍. ق/ ۱۷۸۳–۱۸۴۶ م) فرزند محمد اسماعیل، داماد رحمت علیشاه شیرازی ملقب به متخلص به وصال شیرازی و کنیه‌اش ابومحمد و ابواحمد، از شعرا، ادیبان و خوشنویسان معروف شیرازی در سده سیزدهم هجری بود. او گاهی آثار خوشنویسی خود را با امضاء «میرزا کوچک» و گاهی با نام «وصال شیرازی» رقم می‌زد. وصال از بزرگترین شاعران و ادیبان سده سیزدهم هجری است. دیوان اشعار او نزدیک به سی هزار بیت دارد.

محمد حسین شیرازی

محمد حسین شیرازی ملقب به کاتب السلطان فرزند محمد علی تاجر شیرازی. وی از برجسته ترین خوشنویسان دوره قاجار از اواسط قرن سیزدهم تا اوایل قرن چهاردهم بوده نام ایشان در کتاب آثار عجم نوشته فرصت الدوله شیرازی در فهرست برترین خوشنویسان شیراز امده.

آقامحمداسمعیل

اقامحمداسمعیل (زرمهر) فرزند میرزا محمودشیرازی ونوه غلامحسین بیگ هنرمندان قلمزنی مکتب شیراز متولد۱۲۵۰شمسی از اساتید مشهور و بنام شیراز بود. این استاد بزرگ علاوه بر قلمزنی، خوشنویس، نقاش، زرگر، دواتگر نیز بود. وسرانجام در تاریخ۱۳۲۳ شمسی درشیراز دارفانی راوداع گفت و در دارالسلام شیراز دفن شدند.

 آقا لطفعلی

اقا لطفعلی از نقاشان مشهور و بنام شیراز بود و در هنر خود بینظیر و صاحب سبک. سرانجام در سال ۱۲۸۸ ه ق در شیراز دار فانی را وداع گفت ودر دارالسلام شیراز دفن میباشند آثار بسیاری از ایشان در موزه های ایران و جهان موجود می باشد.

حسین بهزاد زاده

حسین بهزاد زاده شیراز به سال۱۲۷۳خورشیدی از هنرمندان نگار گری ونقاش ایرانی وی فرزند میرزافضل الله و(نوه هنر مند شهیر شیرازی میرزا لطف الله در هنر نقاشی ونویسندگی در عصر قاجار بود). سر انجام ایشان در۲۱مهر ماه ۱۳۴۷در تهران دیده از جهان فرو بست.

محمد نمازی

محمد نمازی، زاده ۱۲۷۵ خورشیدی در شیراز – درگذشته فروردین ۱۳۵۱ خورشیدی در شیراز، از متمولین و ثروتمندان ایرانی بود که جزو خیّرین و نیکوکاران روزگار به‌شمار می‌آمد و منشأ پدید آمدن آثار خیریه و ابنیه عام المنفعه بسیاری، به ویژه در زادگاه خود، شهر شیراز گردید، که از آن جمله بیمارستان نمازی شیراز، بسیار مشهور است. دوران کودکی را در هند و چین گذراند. سال‌های جوانی را در شیراز و تهران سپری کرد. در سال ۱۳۰۳ به قصد سیاحت به آمریکا رفت، اما این سفر سرنوشت وی را تغییر داده و نزدیک به سی سال در آنجا اقامت کرد و پس از موفقیت در فعالیت‌های اقتصادی به ایران بازگشت. اگر چه نیت اصلی وی ایجاد مجتمع بهداشتی و درمانی بود، اما او در سفر خود به ایران با پدیده نامناسب آب آشامیدنی برخورد و تصمیم گرفت علاوه بر ساخت مجتمع درمانی-آموزشی، نسبت به انجام سیستم مناسب آب لوله‌کشی نیز با مشارکت انجمن اقدام نماید، به طوریکه شیراز اولین شهر ایران بود که دارای آب لوله‌کشی شد و سپس بیمارستان نمازی شیراز را (که در ابتدا به بیمارستان پانصد تختخوابی شهرت داشت)، راه‌اندازی نمود.

سید محمد دادرس

سید محمد دادرس (قلمزن و نقاش مکتب شیراز) زاده شیراز به سال ۱۲۸۲خورشیدی محله بالاکف، استاد دادرس از مشاهیر هنر نقاشی وقلمزنی مکتب شیراز و از منتخبین جشن هنر شیراز ‌نیز بود، ایشان در قلمزنی و نقاشی صاحب سبک و ‌شیوه خاص خود بود وی در تاریخ ۱۳۵۷درشیراز دار فانی راوداع گفت ودر حرم علی ابن حمزه شیراز دفن شد.

عباس دوران

عباس دوران ( ۱۳۲۹، شیراز – ۱۳۶۱، بغداد) از خلبانان نیروی هوایی ایران بود که در ماه‌های آغازین جنگ ایران و عراق نقش مهمی در بمباران اهداف دشمن عراقی ایفا کرد. خلبان عباس دوران در دو سال اول جنگ بیش از ۱۲۰ عملیات و پرواز برون مرزی داشت.

سیدصدرالدین شایسته شیرازی

سیدصدرالدین شایسته شیرازی نگارگر نقاش و مجسمه ساز نامی و صاحب سبک شیرازی متولد ۱۲۷۱خورشیدی واز شاگردان مکتب کمال الملک و فرصت الدوله شیرازی بود ودر نقاشی (صدر شایسته) رقم میکرد وی از آخر قرن سیزدهم تا اواسط قرن چهاردهم می زیسته و سر انجام در تاریخ نهم مهر ماه۱۳۶۲خورشیدی دیده از جهان فروبست.

سیمین دانشور

سیمین دانشور (زاده ۸ اردیبهشت سال ۱۳۰۰ خورشیدی در شیراز اسفند سال ۱۳۹۰ خورشیدی در تهران) نویسنده و مترجم ایرانی و همسر جلال آل‌احمد بود. وی نخستین زن ایرانی بود که به صورتی حرفه‌ای در زبان فارسی داستان نوشت. مهم‌ترین اثر او رمان سووشون است که نثری ساده دارد و به ۱۷ زبان ترجمه شده است.

علی اصغر خدادوست

علی اصغر خدادوست در سال ۱۳۱۴ در شیراز زاده شد. پروفسور خدا دوست استاد چشم پزشک دانشگاه‌های آمریکا بود. وی یکی از چشم‌پزشکان ایرانی معروف در عرصه بین‌المللی بودند که در چندین بیمارستان معروف به عمل و پژوهش در مورد مشکلات قرنیه چشم مشغول بود. وی در سال ۱۳۹۶ به علت عارضه قلبی در یکی از بیمارستان‌های آمریکا بستری و پس از عمل جراحی بای پس به کما رفت و ، در نیویورک امریکا در سن ۸۲ سالگی درگذشت.

علی‌اصغر حکمت

علی‌اصغر حکمت سیاست‌مدار، ادیب، شاعر، نویسنده و مترجم معاصر ایرانی است. وی سیاست‌مدار در دوره رضا شاه و محمدرضا شاه، چندین دوره عهده‌دار مقام وزارت، نخستین رئیس دانشگاه تهران، و بنیان‌گذار کتابخانه ملّی ایران در مقام وزیر فرهنگ و معارف وقت و بنیان‌گذار نشریه فروغ تربیت است.

ابراهیم گلستان

ابراهیم گلستان (زاده ۲۶مهر ۱۳۰۱ در شیراز)، کارگردان، داستان‌نویس، مترجم، روزنامه‌نگار و عکاس ایرانی است. فارغ‌التحصیل دانشکده حقوق دانشگاه تهران است. او اولین کارگردان ایرانی‌ست که برنده یک جایزه بین‌المللی شده‌است. وی از متفکران هنرمند پیشرو ایران به حساب می‌آید و بسیاری از اتفاقات هنری پس از او وامدار او هستند. ابراهیم گلستان در سال ۱۳۴۰ برای فیلم یک آتش موفق به دریافت مدال برنز از جشنواره ونیز شد. از دیگر ویژگی‌های داستان نویسی ابراهیم گلستان، خلق مجموعه داستان‌های به هم مرتبط است که در ایران این نوع داستان نویسی با گلستان آغاز می‌شود.

از دیگر مفاخر شیراز می توان به:

ابوالعلاء شیرازی (از پزشکان نام‌آور ایرانی در قرن چهارم هجری)، علامه قطب‌الدین محمود شیرازی (پزشک و دانشمند قرن 7 هجری)، وصاف الحضره (از امرا و وزرای ایلخانی، شاعر و ادیب، مورخ و اندیشمند)، لطفعلی صورتگر (نقاش معروف عصر قاجاری)، قاآنی شیرازی (از شاعران بزرگ عهد قاجار و اولین شاعر ایرانی که زبان فرانسه را تکلم می‌کرد)، فرصت‌الدوله شیرازی (از فیلسوفان و مورخان، ادیبان و هنرمندان و نویسندگان بزرگ ایرانی در دوران قاجاری)، سیدعبدالحسین دستغیب (از علمای مجاهد و مبارز، مرجع تقلید شیعی، امام جمعه فقید شیراز)، صدرالدین دشتکی (از مفاخر علوم و از مشاهیر ادیبان و عارفان قرن نهم و مؤسس مدرسه علمیه منصوریه)، روزبهان (ابومحمد روزبهان ‌بن ابونصر تجلی معروف به شیخ شطاح، از عالمان و دانشمندان بزرگ قرن 6)، میرزا صالح شیرازی (از نخستین دانش‌آموختگان ایرانی در اروپا، ناشر کاغذ اخبار نخستین روزنامه در ایران و از اول صنعتگران عرصه چاپ)، حجاب شیرازی (میرزا فتحعلی معروف به حجاب شیرازی، از خوشنویسان عصر قاجاری) عبدی‌بیگ شیرازی (خواجه زین‌العابدین علی متخلص به نویدی، از شاعران و عالمان و عارفان قرن دهم هجری)، علی سامی (از مشاهیر و مفاخر نویسندگی، پژوهشگری و باستان‌شناسی ایران)، شیخ بهاءالدین محلاتی، اسدالله شیرازی، مؤید فی‌الدین، پروفسور فیروز نادری، مهدی حمیدی و … اشاره نمود.